interior_ab korszyńscy
location: kraków, poland
architects: ab korszyńscy (borys korszyńsci / anna nakoneczna-korszyńska)
photography: diego llorente domínguez.
latidos del olvido_recipientes de humanos
Una vía del tren separa la
arquitectura tradicional alemana de la geometría racional de bloques comunista.
Al fondo, una señal impide el paso a un nuevo cuartel polaco. Pstrąże
tiene tres historias que no coincidieron en el tiempo, pero comparten el mismo
espacio. Lugares vacíos, semiderruidos y profanados. Una muestra de centro
Europa tras la segunda guerra mundial.
El miedo, el odio o el
desprecio han tejido una trama de fronteras imaginarias entre estos guetos,
como si sus recuerdos siguieran habitando cada parte y fueran vecinos
condenados a odiarse encerrados en sus casas, confundiendo espacio e identidad,
materializando creencias y conductas. Limitándolas.
Recipientes de humanos” es un proyecto inspirado en el miedo
del ser humano a desprenderse de sus márgenes sin perder por ello su identidad,
de ampliar sus limites sin acotar sus inquietudes. Plantea entender las
fronteras como ventanas a las que asomarse y no muros en los que encerrarse. Cuestiona
si una cultura necesita fronteras para persistir o depende de otros valores.
Equiparar una cultura tan solo a una frontera es sentir la
libertad encerrado, es fingir valor sintiendo miedo. Es fluir en recipientes que no llegan a desbordar sus
barreras.
Linia kolejowa oddziela tradycyjną niemiecką architekturę od racjonalnej geometrii komunistycznych bloków. W tle szlaban uniemożliwiający wejście na terytorium polskich koszarów. Pstrąże to trzy historie, które co prawda nie zbiegły się w jednym czasie, jednak dzieliły wspólną przestrzeń. To opustoszałe, zbezczeszczone miejsce jest jedną z pozostałości Europy Centralnej po II Wojnie Światowej.
Strach, nienawiść czy pogarda wplatają się w sieć urojonych granic pomiędzy poszczególnymi gettami, tak jak gdyby wspomnienia zamieszkujących je kiedyś ludzi nadal żyły, skazując zamkniętych w swoich domach sąsiadów na wzajemną nienawiść, postrzeganie własnej tożsamości jedynie poprzez pryzmat terytorialny. Urzeczywistniając wierzenia i zachowania zarazem je ograniczają.
„Ludzkie pojemniki” to projekt inspirowany ludzkim strachem przed utratą własnej tożsamości. Utratą rozumianą jako przekraczanie swoich ograniczeń jednakże bez rezygnacji z wartości mających dla nas fundamentalne znaczenie. Granic rozumianych jako okna przez które się wychylamy, a nie jako mury, które nas ograniczają.
Czy kultura potrzebuje granic aby przetrwać lub też czy jej przetrwanie zależy od innych wartości?
Zrównywanie kultury tylko do granic w ramach których funkcjonuje to jakby czuć się wolnym pomimo zamknięcia, udawać dzielnego odczuwając strach. To płynąć w pojemniku nie mogąc przekroczyć jego granic.
latidos del olvido_pstrąże
"recipientes de humanos" (prólogo) / "pojemniki dla człowieka" (prolog).
Un puente cortado sobre un río anticipa qué es Pstrąże, un cruce de culturas que no quieren encontrarse, el vacío de una frontera que ya no existe.
Przerwany most na rzece ukazuje to, czym stało się pstrąże. skrzyżowaniem kultur, które niechcą się spotkać. szczeliną w granicy, która już nie istnieje.
Un puente cortado sobre un río anticipa qué es Pstrąże, un cruce de culturas que no quieren encontrarse, el vacío de una frontera que ya no existe.
Przerwany most na rzece ukazuje to, czym stało się pstrąże. skrzyżowaniem kultur, które niechcą się spotkać. szczeliną w granicy, która już nie istnieje.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)